W Białce Tatrzańskiej, w oknie Tatry.Wczesniej dwa dni w Krakowie.Tam straszne odkrycie – nie zabrałem laptopa. Wsadziłem do torby oprzyrządowanie,nawet pendrive’,a laptopa nie. Katastrofa. Odkrywam jak bardzo jestem uzależniony.Poza tym mam sporo pracy, felietony, redakcja książki.Dopiero dzisiaj udało mi się uzyskać link do mojego bloga, więc piszę go na smartfonie.
Zakopane, gesta rzeka ludzi plynie Krupówkami.Odnajduje dziesiątki miejsc, gdzie pulsuje moja pamięć.Od lat dzieciństwa do przedwczoraj. Przedwczoraj to 20 lat temu, gdy byłem tu ostatnio.Wszystko teraz kapie tu dostatkiem, wszystko wola kup mnie, zjedz mnie.W centralnym miejscu spacerniaka kończy się budowa dwóch budynków, czarnych błyszczących trumien. Nie w skali ulicy.Nie w stylu zakopiańskiej architektury.Zbrodnia architektoniczna.Nie jedyna w tym mieście, gdzie tyle pięknych domów, taka wspaniała estetyczna tradycja.
Blisko Doliny Białego dom wczasowy literatów Astoria. Nie zlicze ile razy tam byłem, ile wspomnien. Dolina Bialego, zmalala górka, gdzie mając kilka lat uczyłem się jeździć na nartach. Za wejście do doliny się płaci, może dobrze, nie ma tłoku, szumi strumień, pną się go góry skały. Na ta wspinałem się kiedyś.
Pensjonat Marii Nurowskiej. Maria, pisarka, moja znajoma, dawno nie widziana. Kilka tygodni temu pytałem Krysi Kofty, co u Marii. Ma pensjonat na Bukowinie, odparła, bardzo drogi, wszystkich znajomych zaprasza, ale nie daje znizki. Nie mam już telefonu Marii,znajduje w google pensjonat i jadzieny bez zapowiedzi. Dziewięć minut od nas. Wysoko na wzgórzu duży budynek, piękna drewniana architektura. Widok na Tatry, jeszcze w śniegu, zapiera dech w piersi. Marii nie ma, powinna być jutro,ktoś przekaże jej mój numer, ma zadzwonić.
A nasz pensjonat też ładny i luksusowy, wszystko pachnie nowoscia,dobre jedzenie, mamy dwa ładne pokoje. W piwnicy jakuzi, skorzystaliśmy wczoraj, tenis stołowy i kilka innych atrakcji.Dzieci zachwycone.
Próbuje pisać wiersze, czytać, może będzie jakis pożytek z braku laptopa.